რეპორტაჟი
26 დეკემბერი, 2007
ვახტანგ ინასარიძე და ნიკა დიდიშვილი, უკვე 49 დღეა, თბილისის № 1 საავადმყოფოში მკურნალობენ. ზუსტად ამდენი დღე გავიდა 7 ნოემბრიდან, როდესაც ისინი, ოფიციალური ვერსიით, რეზინის ტყვიამ, რეალურად კი დღემდე გაურკვეველმა იარაღმა თვეებით მიაჯაჭვა საწოლს. დარბევის შესახებ დღესაც ბევრს საუბრობენ, თუმცა, როგორც ჩანს, წინასაარჩევნო ციებ-ცხელებაში პოლიტიკოსებს დაავიწყდათ, რომ იმ მოვლენებს მსხვერპლიც მოჰყვა: ისინი, ვისთვისაც 7 ნოემბერი დღემდე არ დასრულებულა. ეს ადამიანები თავიანთი თვალით დანახულ 7 ნოემბერს იხსენებენ.
20 სექტემბერი, 2007
დღის 2 საათია. ისეთი ძლიერი ქარი ქრის, თუ თავზე ცეცხლი არ გიკიდია, გარეთ გასვლა არ ღირს. სადილობის დროა. შუშის მძიმე კარი რამდენიმე წამში ერთხელ იღება და იხურება. მარჯვნივ, მარცხნივ, წინ, უკან, ამ კუთხეში, იმ კუთხეში ვერცერთ ღერ მუქი ფერის თმას ვერ დაინახავ. ერთი წუთით გგონია, რომ შენც ჭაღარავდები, ინსტიქტურად ბეჭებში იხრები, ფეხების ცუცუნით იწყებ სიარულს და ტუჩების მოხუცური ცმაცუნით ესალმები თავსდამტყდარ სიბერეს.
8 იანვარი, 2007
თბილისი, ორთაჭალა, გორგასლის ქუჩა 83, ეს ის ადგილია, სადაც გამუდმებული ხალხმრავლობაა. ჩანთებით დატვირთული, მოღუშული ადამიანები რაღაცას ელიან. კარგად თუ დააკვირდებით, ზოგიერთის სახეზე ცრემლსაც შეამჩნევ. იქვე ავტობუსის გაჩერებაა, ზოგმა შეიძლება ისიც იფიქროს, ხალხი ტრანსპორტს ელოდებაო, მაგრამ... ტრანსპორტი აივლის - ჩაივლის, ხალხი კი თურმე უბრალოდ რიგში დგას...