პორტალი ადამიანის უფლებების შესახებ

დღის ორ საათი. მეტროსადგური "თავისუფლების მოედანი" გადაჭედილია. რუსთაველიდან თავისუფლებამდე ხალხის ნაკადი არ წყდება. ნაწილი ტროტუარზე ვეღარ ეტევა და მანქანების სავალ ნაწილზე გადადის. ადამიანებს სახეებზე ეტყობათ, რომ მიტინგზე მიდიან.

დღის 2 საათია. ისეთი ძლიერი ქარი ქრის, თუ თავზე ცეცხლი არ გიკიდია, გარეთ გასვლა არ ღირს. სადილობის დროა. შუშის მძიმე კარი რამდენიმე წამში ერთხელ იღება და იხურება. მარჯვნივ, მარცხნივ, წინ, უკან, ამ კუთხეში, იმ კუთხეში ვერცერთ ღერ მუქი ფერის თმას ვერ დაინახავ. ერთი წუთით გგონია, რომ შენც ჭაღარავდები, ინსტიქტურად ბეჭებში იხრები, ფეხების ცუცუნით იწყებ სიარულს და ტუჩების მოხუცური ცმაცუნით ესალმები თავსდამტყდარ სიბერეს.

გორიდან ხეობაში ჩასასვლელად მიკროავტობუსით ტირძნისმდე უნდა იმგზავრო, შემდეგ ჩაჯდები ავტობუსში, რომელიც დიდი ლიახვის ხეობისკენ შეუდგება დამღლელ გზას.

შენობაში, რომლის დემონტაჟი უკვე დაწყებულია, წესით ადამიანები არ უნდა ცხოვრობდნენ. არადა, აივნებზე სარეცხია გადმოფენილი. სახელდახელოდ გაბმულ თოკებზე დამაგრებული შარვლის, ხალათისა და სხვა წვრილმანის მიხედვით თუ ვიმსჯელებთ, აქ ახალგაზრდები აღარ უნდა იყვნენ დარჩენილები.

კოჭებამდე ქვედაბოლოსა და მოყვითალო თავსაბურავში გახვეულ ჩეჩენ მადინას ლამაზი თვალები აქვს. მარტო თვალები კი არა, საერთოდაც ისეთი ლამაზია, რომ უნდა ვაღიარო, გაკვირვებული ვრჩები. და თუ ვინმე მკითხავს ჩეჩენი საიდი რატომ მოგეწონაო, ვეტყვი, ასეთი გულღია ღიმილი, იშვიათად მინახავს-მეთქი...

დიდი და პატარა ლიახვის ხეობის სოფლების მოსახლეობას საკუთარ ქვეყანაში თავისუფლად გადაადგილების საშუალება არ აქვთ.

ლაღი, თავისუფალი ხალხი - ასე ახასიათებდა ჯავახეთში ასული ყველა ჟურნალისტი დუხობორებს. ახლა სილაღე გამქრალია, თავისუფლებაც შეკვეცილი. თვალებში შიში და გაძლების სურვილი იკითხება. მათ ახლა არც ჟურნალისტებთან საუბარი სიამოვნებთ და სახლებში იკეტებიან. ,,უმცირესობა ვიჩაგრებით, მალე აქაურობას დავტოვებთ,” - აცხადებენ საქართველოში 160 წლიანი ცხოვრების შემდეგ დუხობორები.

შუქი გრაფიკით, გასათბობად შეშა, სასმელი წყალი მხოლოდ ეზოში, საარსებოდ 11 ლარი და საცხოვრებლად ცარიელი კედლები - ეს ის პირობებია, სადაც ბორჯომში, ყოფილ სასტუმროში „მთის ხეობა“ დევნილები ცხოვრობენ. ბევრს არაფერს ითხოვენ - იატაკის დაგებას, ჭერის გადახურვას, წყალს, ელექტროენერგიას, პურის ფულს და სოციალურად დაუცველთა კატეგორიაში მოხვედრას.

იმის გასარკვევად, თუ რატომ არსებობს მსგავსი პრობლემები, სასჯელაღსრულების დეპარტამენტის ადმინსტრაციას დავუკავშირდით. რამდენიმე მცდელობის შემდეგ, არსებულ ვითარებაზე კომენტარი საზოგადოებასთან ურთიერთობის სამსახურის უფროსმა სალომე მახარაშვილმა მოგვცა.

რიგის დასაწყისში მავთულხლართია გაბმული. ვინც მას გაივლის, კიდევ ერთხელ მოუწევს რიგში ჩადგომა. ანუ მესამე რიგის შემდეგ ამანათს აბარებს და პასუხს ელოდება. მავთულხლართებთან ფორმიანები დგანან, რომლებიც რატომღაც გულიანად ხარხარებენ.

თბილისი, ორთაჭალა, გორგასლის ქუჩა 83, ეს ის ადგილია, სადაც გამუდმებული ხალხმრავლობაა. ჩანთებით დატვირთული, მოღუშული ადამიანები რაღაცას ელიან. კარგად თუ დააკვირდებით, ზოგიერთის სახეზე ცრემლსაც შეამჩნევ. იქვე ავტობუსის გაჩერებაა, ზოგმა შეიძლება ისიც იფიქროს, ხალხი ტრანსპორტს ელოდებაო, მაგრამ... ტრანსპორტი აივლის - ჩაივლის, ხალხი კი თურმე უბრალოდ რიგში დგას...